در میان عکس‌های نصرالله کسرائیان از اقوام مختلف ایران، عکسی وجود دارد که من شیفته تماشای آن هستم؛
عکسی از یک زن، پابرهنه نشسته در آستانه در و خیره به دوربین.
زن به دوربین خیره شده و صورتش خالی از هر احساسی است، انگار مدلی باشد که تنها از سر انجام وظیفه در مقابل دوربین نشسته است.

من روزهای زیادی به عکس نگاه کردم و فکر کردم اسم او چیست، اهل کجا است، در آن لحظه چه فکری در سرش بود، در آن لحظه چه احساسی داشت، در آن لحظه چه می‌خواست.
جوابی برای هیچ‌کدام از این سوال‌ها پیدا نکردم ولی روزهای زیادی فکر کردم دلم می‌خواست شبیه این زن باشم؛
روزهای زیادی دلم می‌خواست شبیه این زن بدون هیچ احساس و فکری، بدون هیچ حرفی، بدون ارتباط داشتن با آدمی، تنها به تماشا بنشینم، به تماشای آدم‌ها و حرکات و کلمات‌شان، به تماشای اتفاقات روزمره، به تماشای ساده‌ترین تغییرات.
فقط تماشا کنم و هیچ کاری در مقابل انجام ندهم.

 

امید

از موهبت‌های بزرگسالی این است که تمام این سال‌ها، بیشتر از تصورم، با اتفاقات بد مواجه شدم و همچنان زنده ماندم؛
شکست‌های فراوان کاری و تحصیلی و عاطفی، خشم و رنجش و از دست دادن آدم‌های دوست‌داشتنی و مهم زندگی، تلاش فراوان برای بقا در میان جهان عجیب آدم بزرگ‌ها و ...
تمام این سال‌ها سعی کردم، با سختی، اتفاقات بد را بپذیرم و غصه‌ی آن را بخورم ولی باز امیدوار بمانم و ادامه بدهم.
تمام این سال‌ها هربار با اتفاق بدی مواجه شدم، به جهان کتاب و موسیقی و فیلم پناه بردم تا قلبم آرام بگیرد و فراموش کنم.
ولی منبع امید و خوشبینی من چیز دیگری بودم، یک مجموعه عکس، مجموعه عکس گیاهان هنگ‌کنگ از مایکل وولف.

گیاهان هنگ‌کنگ بیشتر از هرچیزی من را امیدوار نگه می‌دارد چون میان همه‌ی زشتی خاکستری و شلوغی ناخوشایند و ناامیدی زندگی، سبزینگی را نشان می‌دهد و این جادوی مایکل وولف است.

من روزهای زیادی با خشم و غم به این عکس‌ها نگاه کردم و فکر کردم، زندگی قشنگ نیست اما باید ادامه بدهم تا به این سبزینگی برسم و این روزها بیشتر از همیشه به این عکس‌ها نگاه می‌کنم.
امید برای من شبیه عکس‌های مایکل وولف است و کاش هنوز زنده بود تا برایش می‌نوشتم که آقای وولف عکس‌های شما روزهای زیادی من را از سقوط نجات دادند.

 

 

 

 

Like Everyday

دیروز صبح با دوستی فمنیست درباره زنان و هنر صحبت می‌کردیم، از حضور کمرنگ زنان هنرمند در خاورمیانه تا حضور کمرنگ زنان در آثار هنرمندان در خاورمیانه.
در میان صحبت طولانی صبح، مجموعه عکسی در ذهنم پررنگ شد که فکر می‌کنم از خلاقانه‌ترین پروژه‌های عکاسی با موضوع زنان ایرانی باشد، مجموعه عکسی که خیلی دیده نشده اما می‌توان طولانی درباره آن صحبت کرد.

مجموعه عکس Like Everyday از شادی قدیریان