تراپی

یکی از پروژه‌های کلاس چهارم دبیرستان ساخت آتشفشان بود؛
با بطری پلاستیکی و خمیر کاغذ آتشفشانی می‌ساختیم، داخلش جوش‌شیرین می‌ریختم و برای درک نحوه خارج شدن مواد عذاب سرکه اضافه می‌کردیم.
من تا هفته قبل نه خاطره‌ای از آن پروژه در ذهنم بود و نه به آتشفشان فکر می‌کردم ولی جلسات تراپی یادآور آن آزمایش است؛
هرجلسه انگار میزان زیادی سرکه درون آتشفشانم می‌ریزم و مواد خاکستری با حجم زیادی خارج می‌شود، همراه با درد و رنج و بو و رنگ ناخوشایند و تمام نمی‌شود انگار.
بعد از هرجلسه فکر می‌کنم،تمام شد و دوباره برنمی‌گردم ولی نمی‌دانم چه چیزی است که وادارم می‌کند دوباره به تماشای خروج دردآور بشینم، شاید امید به روزهای بهتر و تمام شدن این خاکستری‌ها.
فایده دارد؟ نمی‌دانم.
فقط می‌دانم بعد از هرجلسه به نوازش شدن احتیاج دارم.