روزهای کم‌نور ۱

قبل‌تر اینجا و دربرابر تمام دوستان نزدیکم اعتراف کرده‌بودم که احساس رهایی می‌کنم، که آرامم، که خوبم و خیال می‌کردم و می‌کردند کلماتم واقعی است که نبود؛

من فقط مدت‌ها تمام احساساتم را مخفی کرده بودم و خودم هم باورم شده‌بود من همین آدم کم صحبتی هستم که کم لبخند است و به سختی احساساتش را نشان می‌دهد.

جلسات تراپی شبیه نیشتری است که تک‌تک این احساسات مخفی شده را نشان می‌دهد و خودم را با خودم مواجه می‌کند.

حالا دوباره خشمگین می‌شوم، بغض می‌کنم، لبخند می‌زنم و گاهی دلم می‌خواهد داد بزنم.

گاهی خسته می‌شوم از بازگشت احساسات و حجم شدید و گاهی امیدوار می‌شوم که شاید روزی مثل قبل توانایی بروز احساسات را دارم.

روزهایی که مثل امروز خشمگین هستم و بغض می‌کنم، احساس می‌کنم نمی‌توانم و فاصله‌ای تا فروپاشی ندارم.

این روزها احساس نیاز به حضور دارم و در عین حال می‌ترسم از حضور نا‌امن و خلوت را انتخاب می‌کنم.

ولی از ته قلبم می‌دانم به همدلی احتیاج دارم‌.

نمی‌دانم روزهای بعد از این بهتر است یا نه، نمی‌دانم از پس این روزها برمی‌آیم یا نه...