زمانی آدم مذهبی بودم یا شاید هم ادای آدم‌های مذهبی را در می‌آوردم.
روزهای زیادی را در فضای به اصطلاح مذهبی گذراندم تا توصیف آدم‌ها را درک کنم و تحت تاثیر قرار بگیرم ولی بیهوده بود.

سال‌های زیادی گذشت و من دیگر آدم مذهبی نیستم. به جز زمانی که سرکار هستم، بیشتر مواقع در خانه هستم و کمتر چیزی مثل سابق احساساتم را به سرعت پررنگ می‌کند.
دیروز ولی وقتی با گروهی در مسجد قدیمی و تاریخی شهر بودم، احساس متفاوتی داشتم.

مسجد خلوت، ساکت، با بوی حاک و چوب و خالی از رنگ و نور شدید بود.
از بین شلوغی آدم‌ها گوشه‌ای نشستم و دیوارهای خال نگاه کردم و بعد از هزارسال احساس آرامش کردم، احساس کردم قلبم آرام شده و دیگر از شور و دیوانگی عجیب خبری نیست.
شاید غم‌انگیز است که بسیاری از رویاهایم را فراموش کردم، از همیشه تنهاترم ولی آرامم.

تسلیم در برابر جنون کلمات

نوشته‌بودم نمی‌خواهم بنویسم ولی نتوانستم؛
شبیه آدمی که بیش از اندازه غذا خورده و احساس سنگینی در جسمش دارد، بخاطر کلمات گفته‌نشده خیلی خیلی سنگینم و مغزم پر از صدا است.
فکر کردم اگر طولانی ترجمه کنم، یادم می‌رود و در مقابل کلمات بیشتر و بیشتر شد.

امروز سه مقاله ترجمه کردم، طولانی زیر آفتاب راه رفتم، به موسیقی Glen Hansard گوش کردم، طولانی برای (م) نوشتم که نمی‌توانم ادامه بدهم و احساس کردم دلتنگ نوشتن شدم و باید بنویسم.
شاید اسمش جنون کلمات باشد.
حالا یک چشمم روی روایت‌های کافکا است و گوشم پر از موسیقی پیمان یزدانیان و دلم می‌خواهد طولانی از تمام رورهای گذشته بنویسم.
شاید از فردا، شبی یک روایت.

خوشحالم دوباره می‌نویسم.

 

پ.ن: شب‌هایی بوده که فکر کردم دلم می‌خواهدطولانی با پیمان یزدانیان و پروانه اعتمادی صحبت کنم و امشب یکی از همان شب‌ها است.