روزهای کم‌نور ۱

قبل‌تر اینجا و دربرابر تمام دوستان نزدیکم اعتراف کرده‌بودم که احساس رهایی می‌کنم، که آرامم، که خوبم و خیال می‌کردم و می‌کردند کلماتم واقعی است که نبود؛

من فقط مدت‌ها تمام احساساتم را مخفی کرده بودم و خودم هم باورم شده‌بود من همین آدم کم صحبتی هستم که کم لبخند است و به سختی احساساتش را نشان می‌دهد.

جلسات تراپی شبیه نیشتری است که تک‌تک این احساسات مخفی شده را نشان می‌دهد و خودم را با خودم مواجه می‌کند.

حالا دوباره خشمگین می‌شوم، بغض می‌کنم، لبخند می‌زنم و گاهی دلم می‌خواهد داد بزنم.

گاهی خسته می‌شوم از بازگشت احساسات و حجم شدید و گاهی امیدوار می‌شوم که شاید روزی مثل قبل توانایی بروز احساسات را دارم.

روزهایی که مثل امروز خشمگین هستم و بغض می‌کنم، احساس می‌کنم نمی‌توانم و فاصله‌ای تا فروپاشی ندارم.

این روزها احساس نیاز به حضور دارم و در عین حال می‌ترسم از حضور نا‌امن و خلوت را انتخاب می‌کنم.

ولی از ته قلبم می‌دانم به همدلی احتیاج دارم‌.

نمی‌دانم روزهای بعد از این بهتر است یا نه، نمی‌دانم از پس این روزها برمی‌آیم یا نه...

تراپی

یکی از پروژه‌های کلاس چهارم دبیرستان ساخت آتشفشان بود؛
با بطری پلاستیکی و خمیر کاغذ آتشفشانی می‌ساختیم، داخلش جوش‌شیرین می‌ریختم و برای درک نحوه خارج شدن مواد عذاب سرکه اضافه می‌کردیم.
من تا هفته قبل نه خاطره‌ای از آن پروژه در ذهنم بود و نه به آتشفشان فکر می‌کردم ولی جلسات تراپی یادآور آن آزمایش است؛
هرجلسه انگار میزان زیادی سرکه درون آتشفشانم می‌ریزم و مواد خاکستری با حجم زیادی خارج می‌شود، همراه با درد و رنج و بو و رنگ ناخوشایند و تمام نمی‌شود انگار.
بعد از هرجلسه فکر می‌کنم،تمام شد و دوباره برنمی‌گردم ولی نمی‌دانم چه چیزی است که وادارم می‌کند دوباره به تماشای خروج دردآور بشینم، شاید امید به روزهای بهتر و تمام شدن این خاکستری‌ها.
فایده دارد؟ نمی‌دانم.
فقط می‌دانم بعد از هرجلسه به نوازش شدن احتیاج دارم.