26 سالگی
مثل هرسال قهوه ارمنی موسیو، دعای آرامی و نقاشی شام آخر و موسیقی شجریان و لبخندهای آقای (س) را ندارد.
با موسیقی تنبور خلیل عالینژاد و راخمانینف شروع شد؛
کلماتِ عزیر منیرو روانیپور و ویرجینیا وولف دارد؛
بوی عود قهوه و دمنوش بهلیمو و بهارنارنج دارد؛
و تنهایی دلچسب برای طولانی نوشتن و طولانی فکر کردن و دوباره ساز ردن بعد از پنج سال.
همراه با آینه فرهاد، طولانی به خودم در آینه نگاه کردم و فکر کردم با همهی ناصافی و کمرنگیها به خودم افتخار میکنم که از اسفند سال قبل گذشت و زنده ماند.
- ۱ نظر
- ۱۲ مرداد ۰۲ ، ۱۱:۵۱